Euforisch door de 'dope'

Wat neem ik zaterdag 7 september mee in mijn wielershirtje tijdens mijn Bike4parkinson-fietstocht in Zuid-Limburg? Niet alleen krentenbollen of voedzame repen. Nee, bovenaan staat mijn etuitje, gevuld met de tabletstrippen levodopa/carbiodopa en de begeleidende tabletten die worden aangeduid met de naam ‘agonist’. En misschien nog een bruistablet van het merk Madopar, voor acute ondersteuning. Ik noem ze ‘mijn beste vrienden’.

Ik zal zeker niet de enige zijn die zaterdag met een ladinkje levodopa omhoog fietst. Op 23 augustus meldde de Bike4parkinson-site dat er van de 606 deelnemers 168 mensen Parkinson hebben. Die hebben allen de nodige ‘dope’ bij zich, ruim een kwart van alle deelnemers.

Met enige humor noemt één Bike4parkinson-team zich al enkele jaren ‘de Doperijders’, met onder anderen aan boord Sandra de Neef, oud-NK-sprintkampioen (1980, 1981 en 1983). ‘De wielrenner is nu getransformeerd tot doperijder’, verzucht ze op hun teamsite.

Die ‘dope’ hebben mensen met Parkinson nodig omdat ze door een beschadiging in de hersenen zelf te weinig dopamine aanmaken. Dat is een ernstig gemis, want dopamine zorgt ervoor dat zenuwcellen met elkaar kunnen communiceren. En dat is weer belangrijk voor het bewegen. De levodopa-shots die we naast onze krentenbollen zaterdag bij ons dragen, vormen dus de broodnodige aanvulling op dat dopaminetekort. Die hersenen zetten die levodopa om in dopamine.

Overigens maken mensen met Parkinson nog steeds wel dopamine aan. Daarom krijgen zij het dringend advies veel te bewegen, te ‘sporten”. Immers, gebleken is dat stevig bewegen de inwendige dopamine-productie stimuleert.

Zo had ik gisteren de ervaring dat ik op de racefiets van Culemborg naar Zeist en viceversa mijn interne dopaminevoorraad flink had opgekrikt. De hele avond voelde ik me euforisch en ongekend energiek. Met als gevolg dat ik de levodopa-inname van 21.00 uur helemaal vergat. Normaal gesproken word ik dan snel afgestraft en heb ik al na een overschrijding met slechts enkele minuten last van verstarring en trillen. Ik nam mijn pillen ‘pas’ in om 21.40 uur, maar zonder lichamelijke problemen.

Ik ben razend benieuwd hoe zaterdag de 168 fietsende Parkinson-patiënten er op de hellinkjes van Zuid-Limburg aan toe zijn. Vermoedelijk zijn we in euforische en super energieke stemming. We hebben met al ons trappen een stevige interne voorraad extra dopamine opgebouwd, bovenop de reguliere dagelijkse levodopa-inname. Mogelijk hebben we zelfs nog extra levodopa geslikt om welke inzinking dan ook voor te zijn, zoals menig neuroloog adviseert.

Ik verwacht op de Limburgse hellingen in ieder geval een feestelijke stemming, een hartelijke uiting van onderlinge verbondenheid. Jubelende, lachende mensen die samen een enorme prestatie hebben geleverd: de vele fietskilometers, veel hoogtemeters en een groot bedrag - dik boven de drie ton - voor onderzoek naar Parkinson.