Lekker klimmetje

Eigenlijk had ik met het oog op de aanstaande Bike4Parkinson-toertocht al op mijn racefiets moeten zitten, om me voor te bereiden op het Limburgse heuvelland met zijn hier en daar felle klimmetjes. Maar daar is het niet van gekomen.

Ik bivakkeerde afgelopen week op Terschelling. Hier valt weinig te klimmen voor een racefietser. Alleen op de Duinweg naar West-Terschelling kwam ik voorbij Hee wel een echt klimmetje tegen met een serieuze hellingshoek en afdaling. Even aanzetten op de trappers en gaan.

Toch was er een lichtpuntje. Het waaide en niet zo een beetje ook. Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld stond er een harde en stormachtige zuidwesten wind, 7 Beaufort. Met voor het noordwesten van het land harde windstoten. Een paar dagen trainde ik mijn trapvermogen, door op de gehuurde herenfiets een aantal keer per dag met flink tempo tegen de wind in te fietsen.

Zou het helpen? Kun je het klimmen met de racefiets vergelijken met het tegen de wind in fietsen? Kun je kopwind vergelijken met een hellingspercentage? Op diverse wielersites las ik wat artikelen. Conclusie: een eenduidig antwoord is niet gemakkelijk.

Ik stuit op rekensommen, op begrippen als ‘relatief vermogen’, ‘wattage’. Je moet rekening houden met je fietssnelheid, gewicht en de windsnelheid. En met het feit dat je beentempo bij bergop fietsen lager is dan op het vlakke, en dat de kans op snellere verzuring van je spieren bij het klimmen groter is. Erg ingewikkeld allemaal.

Misschien moet ik het niet te moeilijk maken. Ik heb gewoon het gevoel dat ik door het trainen met wind tegen, sterker in mijn benen word. Die zijn door de winterslaap van mijn racefiets en door de Parkinson wel wat spiermassa kwijtgeraakt. Aan dat gevoel houd ik me vast.