The day after

Ik had beloofd om nog even terug te blikken op gisteren en met jullie nog enkele foto's en verhalen te delen. 

Het was dit jaar echt veel zwaarder dan vorig jaar. Of dit kwam omdat het zo heet was, ik vrijdag al een keer de Cauberg omhoog moest, ik de afgelopen weken al moe was, of omdat ik elk jaar ook gewoon achteruit ga omdat parkinson een progressieve ziekte is? Het was gewoon pittig voor mij dit jaar. 

Vanaf de lunchpauze moest ik best diep in mijn energiebuidel tasten. En toen kwamen we aan de voet van de Cauberg. Petra en Willem gingen voorop en als je aan de Cauberg begint moet je niet stoppen, maar stug doorgaan. Petra had het een moment moeilijk, ze dacht even dat ze af zou moeten stappen. Maar Willem wist haar zo aan te moedigen, dat ze verder kon. En dan vloeien er tranen aan de top. Logisch want ze heeft het toch maar mooi geflikt, die kanjer!!!

Ook ik wilde, samen met de rest van het team, starten aan de beklimming maar toen schoot de kramp in mijn bovenbeen. Ik kon even niet verder. Gelukkig heb ik de luxe om mijn fysiotherapeut bij me te hebben. Gerdien gaf aanwijzingen wat te doen en zorgde dat ik wat snelle suikers binnen kreeg. Dank je wel Gerdien voor je hulp! Na even kon ik weer op de fiets stappen, maar niet voordat er een foto was gemaakt onder aan de Cauberg. En dan ga je. Doorploeteren en niet opgeven, hoe moe je ook bent. Langzaam trapte ik elke meter verder en dan is het verstand op nul als je de pijp bijna leeg hebt. En dan ben je eindelijk boven. Kapot! Maar we waren weer compleet en reden samen als TEAM FRANK naar de finish. Willem in de achterhoede met een prachtige wiely. (Hij heeft daarna nog eens 1,5 uur extra gefietst met een beklimming van 22 procent).

Bij de finish werden we hartelijk onthaald door de supporters, kregen we onze medaille en een goediebag, ontkurkten we de champagne en aten we limburgse vlaai. Dat lijkt zo mooi op de foto's, maar ik was echt compleet off toen ik arriveerde en kon amper op mijn benen staan. Dus tussen de medaille en het champagne moment heb ik me even, op een rustige plek in de schaduw, terug moeten trekken. Ik had het hard te halen. 

Toen kwam de officiële cheque overhandiging waarmee het enorme totaalbedrag dat dit jaar opgehaald is, bekend gemaakt werd. We hebben nog een foto gemaakt met de cheque en daarop de opbrengst van ons team. En daarna gingen we op weg naar de pizzeria. Mark, Marcus en ik moesten daarvoor eerst met de fiets de Cauberg af. Dat was een verademing. Geen krachtsinspanning, maar alleen maar op tijd remmen. Terwijl Marcus en ik bij de pizzeria moesten wachten op de anderen, hebben we languit in het gras gelegen. Daar kwamen we echt een beetje van bij. Want niet alleen ik kon wel even wat rust gebruiken, maar ook Marcus. Bij thuiskomst bleek hij namelijk koorts te hebben. Geen wonder dat hij zich verre van optimaal voelde vandaag. We grapten al dat Nicky, die de hele dag achter op zijn rug meelifte, hem toch besmet had. Wat is het heerlijk om zo'n geweldige dag samen af te sluiten, met gezelligheid en een lekkere pizza. Maar na afloop opstaan uit de stoel, ging zowel bij Petra als bij mij, niet meer zo soepel. 

Vandaag voel ik me prima. Beetje stijf en snel moe. Ik stond op de camping nog even te praten met een andere fietser van BvP en na vijf minuten wilde ik maar wat graag gaan zitten. Petra heeft geen spierpijn, voelt zich goed, alleen stijf tussen de schouders. Nicky was er niet bij maar heeft ook spierpijn...tja het resultaat van buikgriep. Zo is hij heel solidair met het team. Marcus ligt met koorts op bed. En Mark, Gerdien en Willem hebben nergens last van. 

Het was pittig dit jaar, maar ik heb ook enorm genoten. Van alle voorbereidende ritjes, de ene keer met het ene teamlid en de andere keer weer met een ander. Ik heb genoten van de tocht door Limburg, de mooie ontmoetingen, maar bovenal om dit samen met mijn team te hebben mogen doen. Wat een toppers!!! BikevoorParkinson 2024 was wederom een prachtige editie om op terug te kijken. Nu, met mijn mooie nieuwe sokken aan, uitrusten en mijn lichaam de tijd geven om te herstellen, en dan op naar 2025!