Vorig jaar heb ik, mede door het enthousiasme van Ed van Mil en Gijs de Vries, voor het eerst meegedaan met de Bike for Parkinson. Met ons team “Het glas is altijd vol” trotseerden wij de heuvels van Limburg. Ik op mijn Elliptigo en de 7 andere kanjers op de mountainbike. We hebben een geweldige dag gehad en direct na afloop van de tocht en de afterparty zei iedereen gelijk “volgend jaar doen we weer mee”.

We leven momenteel in een onzekere wereld waarin ons dagelijks leven wordt beheerst door een virus wat zeer lastig te bestrijden is. De wereldeconomie staat op zijn kop en we maken ons op voor de “nieuwe” werkelijkheid na Corona. Terwijl we in de strijd tegen de Corona pandemie gelukkig snelle voortgang boeken voor een vaccin zijn er andere specialisten druk bezig om een oplossing te vinden voor een andere pandemie. Deze heet Parkinson, de snelst groeiende neurologische ziekte ter wereld. Tegen deze pandemie werkt een vaccin niet en er zal nog veel onderzoek nodig zijn voordat er een oplossing gevonden is. Er is al heel veel voortgang geboekt maar jammer genoeg zit dé oplossing er nog niet bij.

Ik spreek uit ervaring dat het leven met Parkinson, zeker op relatief jonge leeftijd, niet altijd even makkelijk is. De wetenschap dat genezing niet mogelijk is en dat je iedere dag achteruit zal gaan kost veel energie. Niet alleen voor jouwzelf maar ook voor jouw omgeving. Parkinson heb je niet alleen maar samen met jouw partner, kinderen, familie en vrienden, 24 uur per dag 365 dagen per jaar.

Daarom doe ik op 5 september weer mee te met de Bike for Parkinson, zeker toen ik hoorde dat de opbrengst gaat naar “Werken & Parkinson”. Ik ben namelijk met mijn 54 jaar nog niet uitgewerkt en ik hoop nog vele jaren door te kunnen gaan. Toen ik in 2017 op een vervelende manier ontslagen werd als algemeen directeur stond ik in januari 2018 “op straat”. Na een aantal sollicitaties kwam ik er al snel achter dat het moeilijk zou worden om weer een vaste baan te vinden. Het risico van twee jaar ziektegeld te moeten doorbetalen is voor de meeste bedrijven een te groot risico. Zakelijk gezien begrijp ik dat, alleen persoonlijk is het lastig om mee om te gaan. Daarbij ben je verplicht om het te melden bij een sollicitatie en kan je het in mijn geval, door het trillen, ook niet verbloemen. Ik heb toen het besluit genomen als consultant/adviseur en ZZP’er 25 jaar kennis en ervaring op het gebied van afvalmanagement en circulaire economie te gaan vermarkten. Gelukkig voor mij liet mijn netwerk mij niet in de steek en kan ik nu, bijna 2,5 jaar later, zeggen dat dit een goede beslissing is geweest. Ik heb voor meerdere bedrijven opdrachten mogen uitvoeren en ondanks de uitdagende tijd waarin wij nu leven lopen deze gelukkig nog door. Ik doe er alles aan om dit zo lang mogelijk vol te blijven houden. Ik sport veel waaronder Parkinson boksen wat ik eenieder kan aanbevelen.

Daarnaast probeer ik zo gezond mogelijk te eten en positief te blijven. Het leven als ZZP’er mag dan onzeker zijn, voor mij is het de juiste keuze geweest. Ik beheer mijn eigen agenda, neem rust wanneer ik voel dat dat nodig is, ben zelf verantwoordelijk voor de tevredenheid van mijn klanten en leveranciers en heb geen stress over reorganisaties. Daarbij heb ik via het UWV een arbeidsongeschiktheid verzekering kunnen afsluiten waardoor ik ook nog een vangnet heb wanneer het slechter gaat en werken lastiger wordt.

Als ik mensen met Parkinson kan helpen in het arbeidsproces wil ik dat zeker doen. Mijn ervaring is namelijk dat  het werken een stuk eenvoudiger wordt als je het deelt met collega’s, klanten of leveranciers. Zo vertel ik het vaak voorafgaand aan een vergadering of presentatie en merk ik dat het mij veel rust geeft en er veel begrip is aan de andere kant van de tafel.

Oh ja, misschien vraag jij je af waarom bij ons het glas altijd vol is? Met de vriendengroep gaan wij regelmatig wat drinken in een lokaal café. We beginnen dan altijd met een vol glas gerstennat of een goed glas wijn. We bespreken wat ons bezighoudt en verbeteren met elkaar de wereld op talloze onderwerpen. Het belangrijkste is dat we vooral veel lachen en elkaar accepteren zoals we zijn. Gedurende zo’n avond gaat ieder glas meerdere keren vol en leeg. Alhoewel, al lijkt een glas leeg, toch blijft het altijd gevuld met een combi van drank en lucht. En daarom is voor ons het glas altijd volledig gevuld met de belangrijkste ingrediënten voor een gezond leven. Dan eten we meestal een paar puntzakken friet en een bittergarnituur voor de lekkere trek waarmee we de perfecte mix hebben voor een gezellige avond met heel veel lol en een positieve instelling.

Op 5 september ga ik mij, ook dit jaar op mijn Elliptigo, weer 60 kilometer het snot voor de ogen rijden en hoop ik in deze onzekere tijd samen met de rest van het team toch nog een leuk bedrag op te kunnen halen. Dit jaar doen er ook 5 jongelui mee in ons team, zij gaan 100 km. buffelen op de racefiets!

Wil je meedoen met ons team laat het mij dan even weten.

Mijn levens motto is “Carpe Diem”, geniet van iedere dag en haal het maximale uit het leven. Al is het lang niet altijd even makkelijk, blijf positief en accepteer de dingen zoals ze gaan. Kijk vooral wat je wel kan en accepteer wat je niet meer kan. Met de juiste instelling en voldoende mensen om je heen kan je best goed leven met Parkinson.